درباره زبان انگلیسی
امروزه کسی پیدا نمی‌شود که در برتری زبان انگلیسی نسبت به دیگر زبان‌ها، شک داشته باشد؛ با توجه به اینکه از لحاظ گویشوَر، این زبان پس از زبان‌های چینی ماندریان و اسپانیایی قرار دارد. اما اگر تعداد کسانی که با این زبان سخن می‌گویند و تعداد کسانی که زبان مادری‌شان انگلیسی است، جمع بسته شود، می‌توان گفت زبان انگلیسی پرکاربردترین زبان در جهان است.
برآورد می‌شود از 500 میلیون تا یک میلیارد نفر، از انگلیسی بعنوان زبان دوم خود استفاده می‌کنند.
زبان انگلیسی یکی از شاخه‌های ژرمنی شناخته شده و به ژرمنی غربی تعلق دارد. امروزه نیمی از دستورزبان انگلیسی از ریشه ژرمنی است و نیم دیگر از وام‌واژه‌ها یا واژه‌های قرضی از زبان دیگر، تشکیل شده است. اغلب این وام‌واژه‌ها از زبان لاتین و فرانسوی وارد زبان انگلیسی شده است. از آنجاییکه انگلیسی‌زبان‌ها اغلب ژرمن‌هایی بودند که از آلمان وارد بریتانیا شده بودند، زبان انگلیسی باستان بسیار به زبان آلمانی باستان شباهت دارد. از اینرو زبان آلمانی را مادر زبان انگلیسی می‌نامند. حتی امروزه درمیان این دو زبان تشابهات بسیاری یافت می‌شود.
زبان اصلی بسیاری از کشورها مانند انگلستان، امریکا، کانادا، استرالیا، ایرلند، آفریقای جنوبی، نیوزلند، غنا و ... زبان انگلیسی است و در اغلب کشورهای دیگر بعنوان زبان میانجی به کار می‌رود. امروزه زبان مادری 380 میلیون نفر در جهان، زبان انگلیسی محسوب می‌شود.
تاریخچه زبان انگلیسی
پیشینه‌ی انگلستان در سه دوره انگلیسی باستان، انگلیسی میانه و انگلیسی مدرن تقسیم شده است.
دوران انگلیسی کهن از سال 449 میلادی شروع شده و در سال 1100 پایان می‌یابد. پیش از اینکه قبایل جوت، انگل و ساکسون بریتانیای روم را تحت تصرف خود در بیاورند، آنها به زبان سِلتی سخن می‌گفتند. پس از آن، قبیله آنگل‌ها که نواحی بیشتری را نسبت به دو قبیله دیگر، تحت اختیار داشتند، زبان‌های آمبریای شمالی (نورثامبریا) و مِرسیایی را بوجود آوردند. درواقع واژه‌ی England از نام همین قبیله تشکیل شده که به معنی Engla Land، یعنی سرزمین انگل‌هاست. در زبان انگلیسی آن را Land of the Angles می‌نامند. نام زبان English نیز در ابتدا Englisc بوده است.
اما سپس به واسطه شاه آلفرد که اولین پادشاه انگلستان از قبیله ساکسون‌ها بود، گویش ساکسون غربی بر دیگر گویش‌ها برتری یافت. در این دوره شماری از واژگان یونانی و اسکاندیناوی (که زبان وایکینگ‌ها محسوب میشد) وارد زبان انگلیسی باستان شد.
انگلیسی باستان تفاوت بسیار زیادی با انگلیسی مدرن داشت؛ چه در تلفظ و چه در دستور زبان. این زبان با وجود نداشتن واژگان گسترده، دارای دستورزبان پیچیده‌ای مانند دیگر زبان‌های هندواروپایی بود.
در دوران زبان میانه، دو یورش اصلی به انگلستان شکل گرفت. یورش اول مربوط به وایکینگ‌ها برای استعمار جزایر شمالی بریتانیا و یورش دوم مربوط به نورمان‌ها در اواخر سده‌ی 11 میلادی بود. به واسطه‌ی حکومت نورماندی، زبان فرانسوری زبان دولتمردان و اشراف، و زبان انگلیسی باستان، زبان رعیت و دونپایگان به شمار می‌رفت. زبان فرانسوری تأثیر بسزایی در زبان انگلیسی داشت؛ بطوریکه حدود هزار واژه نو تا سال 1250 از فرانسوی وارد زبان انگلیسی باستان شد. همچنین از آنجایی که درباریان حکومت نورماندی سعی به یادگیری زبان انگلیسی داشتند، تعداد بیشتری از واژگان فرانسوی وارد انگلیسی شد. بطوریکه امروزه نیز حدود یک سوم از واژگان زبان انگلیسی، ریشه فرانسوی دارند. همین روند باعث شد از پیچیدگی‌های زبان انگلیسی باستان، کاسته شود.
در عصر زبان انگلیس مدرن، به سبب وام‌گیری بیش از اندازه از واژگان فرانسوی، لاتین و یونانی، زبان انگلیسی بسیاره ساده‌تر شد و از ریشه‌های ژرمنی خود فاصله گرفت. امروزه دستور زبان انگلیسی با دستور زبان آلمانی، تفاوت‌های عمده‌ای دارد.
تأثیرات دیگر زبان‌ها بر زبان انگلیسی
زبان انگلیسی بطورکلی از زبان‌های زیر تشکیل شده است:
29% از زبان فرانسوی
29% از زبان لاتین
26% از زبان‌های آلمانی (انگلیسی باستان و میانه، هلندی و ...)
6% از زبان یونانی
6% از سایر زبان‌ها و زبان‌های ناشناس
4% از اسامی اورجینال
کشورهایی که به زبان انگلیسی سخن می‌گویند
کشورهایی که انگلیسی زبان اصلی آنها است عبارتند از: بریتانیا، ایالات متحده آمریکا، آنگویلا، آنتیگوا و باربودا، استرالیا، باهاما، باربادوس، بلیز، برمودا، قلمرو بریتانیا در اقیانوس هند، جزایر ویرجین بریتانیا، بخش انگلیسی زبان کانادا، جزایر کیمن، دومینیکا، جزایر فالکلند، جبل طارق، گرنادا، گوآم، جزایر چنل، گویان، بخش‌های انگلیسی ایرلند، جزیره من، جامائیکا، جرزی، مونتسرات، نائورو، بخش انگلیسی زبان زلاند نو، جزایر پیت‌کرن، سنت هلن، سنت کیتس و نویس، سنت وینسنت و گرنادین‌ها، سنگاپور، جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی، ترینیداد و توباگو، جزایر تورکس و کایکوس.
در برخی کشورها نیز زبان انگلیسی تنها در کارهای اداری و مدارک رسمی آنها استفاده شده و زبان اصلی آنها به شمار نمی‌رود. این کشورها عبارتند از: بوتسوانا، کامرون، ایالات فدرال میکرونزی، فیجی، گامبیا، غنا، هند، کنیا، کیریباتی، لسوتو، لیبریا، ماداگاسکار، مالت، جزایر مارشال، موریس، نامیبیا، نیجریه، پاکستان، پالائو، پاپوآ گینه‌نو، بخش انگلیسی فیلیپین، رواندا، سنت لوسیا، ساموآ، سیشل، سیرالئون، جزایر سلیمان، سری‌لانکا، سودان، سودان جنوبی، سوازیلند، تانزانیا، اوگاندا، زامبیا و زیمبابوه.
همچنین کشورهایی وجود دارند که انگلیسی در بخش‌هایی از خاک آنها به عنوان مکمل، یعنی زبان اداری دوم کاربرد دارد؛ مانند: سن اندرسی پروویدنسیا در کلمبیا و ساحل موسکیتو (Mosquito Coast) در نیکاراگوا. این نفوذ زبان انگلیسی به دلیل دوران استعمار بریتانیا در این منطقه‌ها است.
مدارک زبان انگلیسی
بطور کلی دو شاخص ارزشیابی برای زبان‌آموزان مدرک زبان انگلیسی صادر می‌نمایند. این دو عبارتند از CEFR و IELTS.
CEFR
CEFR یا Common European Framework of Reference یک معیار شش سطحی برای ارزیابی دانش هر شخص در زبان‌های اروپایی است. در انگلیسی CEFR، در آلمانی GER، در ایتالیایی QCER و در اسپانیایی MCER نامیده می‌شود.
نکته‌ی قابل توجه آنست که CEFR خود یک مدرک نبوده، بلکه یک شاخص ارزیابی تلقی می‌شود. این معیار شامل شش سطح است.
سطح A1 که سطح ابتداییست و زبان‌آموز می‌تواند عبارات روزمره پرکاربرد و آشنا را متوجه شود، اما توانایی صحبت بطور خوب را ندارد.
در سطح A2 زبان‌آموز می‌تواند عبارت پرکاربردتر در زمینه‌های اطلاعات شخصی، ارتباط با دیگران، خرید و ... نیز متوجه شود.
سطح B1 کمی پیشرفته‌تر است. زبان‌آموز می‌تواند اطلاعات دریافتی معمول در سفر یا محیط آموزشی را متوجه شده و همچنین قادر خواهد بود بصورت ابتدایی ارتباط برقرار کند.
در سطح B2 فرد قادر خواهد بود ایده اصطلاحات و متن‌های سخت و پیچیده را متوجه شده و خود اصطلاحات روزمره را بکار ببرد. معمولاً افرادی که در سطح B2 قرار می‌گیرند، از لحاظ ارتباطی و همچنین دریافت ویزا، مشکلی نخواهند داشت.
سطح C1 سطح پیشرفته محسوب شده و فرد می‌تواند طیف وسیعی از کلمات و جملات سخت را متوجه شده و خود بصورت کاملاً روان و ساده، ارتباط کاملی برقرار کند.
سطح C2 کامل‌ترین سطح CEFR است. فرد در این سطح می‌تواند تقریباً تمامی جملات را متوجه شده و براحتی نیز صحبت کند. افراد دارای سطح C2 در ترجمه مطالب به زبان موردنظر، هیچ مشکلی نخواهند داشت.
IELTS
آیلتس یا International English Language Testing System، سامانه جهانی ارزیابی زبان انگلیسی است و باارزش‌ترین آزمونی است که درسراسر جهان برای سنجش توانایی زبان‌آموزان استفاده می‌شود. این آزمون متعلق به بریتانیا است و از این نظر در مقابل تافل که آزمون امریکاست، قرار می‌گیرد.
نمره‌ی قبولی در این امتحان وجود ندارد. نمره‌بندی این آزمون از 0 تا 9 است و معمولاً نمرات 6 به بالا، نمره خوب تلقی خواهند شد. نمره 9 به معنای تسلط کامل فرد به زبان انگلیسی است که کمتر شخصی می‌تواند این نمره را بدست بیاورد. اغلب دانشگاه‌های انگلستان، نمره‌های 6.5 به بالا را می‌پذیرند. اما هر دانشگاه ممکن داست شاخص مخصوص خود را داشته باشد. بعنوان مثال، دانشگاه کمبریج و آکسفورد تنها نمرات 7 به بالا را می‌پذیرند.
آزمون آیلتس از 4 بخش شنیدار (Listening)، خوندن (Reading)، نوشتن (Writing) و مکالمه (Speaking) تشکیل می‌شود و کل آزمون دارای دو گونه آکادمیک و عمومی است که برای ورود به دانشگاه‌ها، نوع آکادمیک آن مورد استفاده قرار می‌گیرد. بدیهی‌ست که آزمون آکادمیک آیلتس از نوع عمومی آن دشوارتر است.
مؤسسات برگزار کننده آزمون آیلتس در ایران، آیلتس تهران، مؤسسه هنری ایرسافام و دانشگاه آزاد اسلامی هستند.